De puberteit is een doolhof vol voetangels en klemmen. Als je ouders dan ook nog eens in de war zijn, valt het helemaal niet mee. De moeder van Sean - spreek uit Sjon - zit in de overgang en zijn vader heeft een moeilijke schildkier en een hernia. Tel daar een pianospelende oudere zus en een veel te druk broertje bij op en het drama is compleet. Vindt Sean tenminste, en zijn boetseerder Anke Kranendonk ook. Sean doet een beetje denken aan Adrian Mole van zijn geheime dagboeken. Een puberjongen die worstelt met de wereld om hem heen. Met zijn ouders, zijn eigen lichaam, zijn vriendschappen, seksualiteit en niet in de laatste plaats die stomme school.
Een eenvoudig gegeven waar boeken over vol geschreven zijn en waar aan dit boek van Kranendonk niet bijster veel toevoegt vooral omdat ze er niet in slaagt een originele invulling aan het gegeven te gegeven. Daardoor wordt het een herhaling van zetten. Ruzies in het gezin, onbegrip, niet uit bed kunnen komen: het is niet heel slecht beschreven maar de irritatie en verveling slaan halverwege toe. Sean is aanvankelijk levensecht maar begint dan een ouwe zeursok te worden die op alles 'holy mac' zegt en van wie je inderdaad denkt: gaan we weer. Daar kan tegen in gebracht worden dat de pubertei dan ook een langdradige en neuzelige periode is en dat pubers inderdaad zeursokken zijn. Maar dan honderd keer liever het nihilistische geneuzel van Adrian Mole.
Kranendonk kan beter en had hier veel meer uit kunnen halen. Dat blijkt uit sommige hilarische passages waarin Sean in de klas vertelt wat hij in de krant heeft gelezen. Bijvoorbeeld over de zweetvoetenman die door de rechter is veroordeeld maar het er niet bij laat zitten. Of de scenes waarin Sean met een odol, een ontzettend dikke ochtendlul, wakker wordt en zich uiterst ongemakkelijk voelt. Ook de opmerkingen over 'mooi van C & A' waarmee Sean zijn klasgenoten aan het lachen krijgt, zijn vaardig opgetekend. Daar laat zich het schrijftalent van Kranendonk zien.
Daar gaan we weer is een minder geslaagde poging het leven van een puber te beschrijven. Sean is een sjabloon, zijn vrienden (De Beugel en Daan) en de onvermijdelijke slimmerik en nerd van de klas zijn dat ook. De gekte, de speelsheid en het verkeerde been, waarover Sjoerd Kuyper het deze week had: ze zitten ergens wel verscholen maar het komt in dit boek niet uit de verf.
Jaaps boekencijfer: 5.8
1 opmerking:
Ik heb het boek na een kwart dichtgedaan omdat ik het heel onrealistisch vond: Sean die op zijn eerste schooldag geen greintje zenuwen heeft, ouders die worden afgeschilderd als een cliché in een B-jeugdfilm...
Een reactie posten