Gezeur over eten

Milou van der Horst - Zwaartekracht

Anorexia is een rotziekte en daarmee is dit tweede boek van Milou van der Horst aardig samengevat. Haar debuut heette Mijn allerliefste vijand, een goed gevonden titel, net als Zwaartekracht. Jammer van de stickertjes die de lezers aangeven dat het hier om een 'hartverscheurend boek over anorexia' gaat. Ach hartverscheurend, het is gewoon een rotziekte die veel eenzaamheid, onbegrip en ellende voor zowel de zieke als de omgeving met zich meebrengt. Ik ben enkele jaren opgetrokken met een meisje dat een vrij ernstige vorm van anorexia had en dus behoorlijk ingewijd in het fanatisme, de manipulatie en de ongelooflijke kracht die deze aandoening met zich meebrent. Milou van der Horst wordt binnenkort pas 17 maar heeft al een heel verleden op dit gebied achter de rug. In haar eerste boek beschreef ze de opnames en de ziekte, in Zwaartekracht gaat het over periode daarna, waarin ze weer thuis woont en naar school gaat. Dat valt allemaal niet mee en dat zullen we weten ook. Van der Horst beschrijft de belevenissen van Femke en haar alter ego Femke 2 (het stemmetje in haar hoofd dat te kennen geeft dat ze dik is, dat ze niks mag eten enz.) minitieus en opvallend is daarbij vooral de koppigheid en de hardnekkigheid. Ondanks dat het beter met Femke gaat, staat haar leven nog voor een groot deel in het teken van eten. Alleen al van het feit dat andere mensen zien eten, raakt ze in paniek: op school is dan ook een kamertje waar ze kan eten onder toezicht van haar moeder die hiervoor speciaal langskomt. De angst is af en toe schrijnend: Femke heeft vooral heel moeite met sociale contacten.

Van der Horst schrijft vaardig, zeker gezien haar leeftijd. Maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het is een rechttoe-rechtaan boek met veel herhalingen en voortdurend gezeur en gemier over eten. Dat hoort nou eenmaal bij anorexia. Het is hardnekkig, het is repeterend en het is feitelijk ook gezeur, maar daar koopt iemand die die ziekte heeft allemaal niks voor. Een prominente rol is er voor de ouders van Femke (lees Milou?) die bewonderingswaardig veel geduld hebben en haar met alle zorg en liefde omringen.

Een boek dat net iets uitstijgt boven zomaar een boek over een ziekte en zeer geschikt is voor mensen die in hun omgeving iemand met anorexia kennen. En een stuk beter dan de Pro-Ana sites en veel meer in de lijn van Proud2beme dat deze week is gelanceerd als tegenwicht daarop.

Jaaps boekencijfer: 6,5

Uit de tas gerold

Tommy Wieringa - Caesarion


Wilde ik dinsdag op de terugweg vanuit Den Haag Caesarion van Tommy Wieringa lezen, was het weg. Ik was op tweederde en wilde het graag zo snel mogelijk uit hebben om aan een volgend boek te kunnen beginnen. Maar het was dus weg. Ik denk dat het uit mijn tas is gerold toen ik zat te werken in de Koninlijke Bibliotheek. De tas viel namelijk om dus dat is een waarschijnlijk scenario. Heel wat waarschijnlijker dan het scenario van Caesarion zelf. Wat een tegenvaller en wat een oervervelend boek. En hoewel het niet mijn gewoonte is om boeken onuitgelezen te laten, voel ik geen enkele aandrang een nieuw exemplaar te kopen. Ik ben het verhaal al zo'n beetje vergeten. Het kwam wel net een beetje op gang, maar op pagina 240 van de plm. 360 is dat rijkelijk laat. Een zoon die van alles heeft uit te zoeken met zijn moeder die porno-actrice is en zijn vader die er merkwaardige kunstopvattingen op nahoudt en het liefst bergen in laat storten. Het vermocht me geen moment te boeien en misschien is het boek niet toevallig bij me weggelopen. Ik werd er steeds kribbiger en chagrijniger van. Het is misschien goed geschreven, het is verder vooral bloedstollend saai en oninteressant. Het zou me wat, die hoofdpersoon. Hij neuzelt en denkt en kwaakt maar voort en Tommy heeft enorm zijn best zitten doen er literatuur van te maken. Met een grote L.




Met Joe Speedboot heeft Tommy Wieringa een van de origineelste en boeiendste boeken uit de Nederlandse literatuur van de afgelopen tien jaar afgeleverd. Dat grote leesplezier had ik niet opnieuw verwacht maar een fractie ervan was voldoende geweest. Casesarion slaat wel heel erg door naar de andere kant en ik kan me niet voorstellen dat dat in de resterende bladzijden nog goed was gekomen. Misschien beleeft de schoonmaker van de KB er toch genoeglijke momenten mee.

Niet uitgelezen, geen boekencijfer dus. Is voor iedereen beter.

De zweetvoetenman vecht terug

Anke Kranendonk - Daar gaan we weer

De puberteit is een doolhof vol voetangels en klemmen. Als je ouders dan ook nog eens in de war zijn, valt het helemaal niet mee. De moeder van Sean - spreek uit Sjon - zit in de overgang en zijn vader heeft een moeilijke schildkier en een hernia. Tel daar een pianospelende oudere zus en een veel te druk broertje bij op en het drama is compleet. Vindt Sean tenminste, en zijn boetseerder Anke Kranendonk ook. Sean doet een beetje denken aan Adrian Mole van zijn geheime dagboeken. Een puberjongen die worstelt met de wereld om hem heen. Met zijn ouders, zijn eigen lichaam, zijn vriendschappen, seksualiteit en niet in de laatste plaats die stomme school.

Een eenvoudig gegeven waar boeken over vol geschreven zijn en waar aan dit boek van Kranendonk niet bijster veel toevoegt vooral omdat ze er niet in slaagt een originele invulling aan het gegeven te gegeven. Daardoor wordt het een herhaling van zetten. Ruzies in het gezin, onbegrip, niet uit bed kunnen komen: het is niet heel slecht beschreven maar de irritatie en verveling slaan halverwege toe. Sean is aanvankelijk levensecht maar begint dan een ouwe zeursok te worden die op alles 'holy mac' zegt en van wie je inderdaad denkt: gaan we weer. Daar kan tegen in gebracht worden dat de pubertei dan ook een langdradige en neuzelige periode is en dat pubers inderdaad zeursokken zijn. Maar dan honderd keer liever het nihilistische geneuzel van Adrian Mole.

Kranendonk kan beter en had hier veel meer uit kunnen halen. Dat blijkt uit sommige hilarische passages waarin Sean in de klas vertelt wat hij in de krant heeft gelezen. Bijvoorbeeld over de zweetvoetenman die door de rechter is veroordeeld maar het er niet bij laat zitten. Of de scenes waarin Sean met een odol, een ontzettend dikke ochtendlul, wakker wordt en zich uiterst ongemakkelijk voelt. Ook de opmerkingen over 'mooi van C & A' waarmee Sean zijn klasgenoten aan het lachen krijgt, zijn vaardig opgetekend. Daar laat zich het schrijftalent van Kranendonk zien.

Daar gaan we weer is een minder geslaagde poging het leven van een puber te beschrijven. Sean is een sjabloon, zijn vrienden (De Beugel en Daan) en de onvermijdelijke slimmerik en nerd van de klas zijn dat ook. De gekte, de speelsheid en het verkeerde been, waarover Sjoerd Kuyper het deze week had: ze zitten ergens wel verscholen maar het komt in dit boek niet uit de verf.

Jaaps boekencijfer: 5.8

Rumoer in kinderboekenland

Klein rumoer in kinderboekenland gistermiddag op de jeugdboekenafdeling van boekhandel Broese-Kemink:
"Mama, dan ga ik de auto wassen"
"Alweer?"
"Ik doe het meteen morgen, heb het al met papa afgesproken - mag ik alsjeblieft dit boek"
"Wat zal die auto schoon worden"
"Mag het mama, toe nou. Ik wil echt heel graag dit boek"
Mama zucht en geeft haar pinpasje af. Ze ziet mijn grijns en ik zeg dat ze het slechter had kunnen treffen met haar kinderen. Dan houdt de dochter een boek in de lucht: "Mama, mag ik deze, alsjeblieft".
Nee, ze hebben geen twee auto's, lacht ze me toe.


Groter rumoer in kinderboekenland na de Annie M.G. Schmidt-lezing van Sjoerd Kuyper. Goed dat de in verhouding nogal bescheiden jeugdboekenschrijvers de trom roeren. Kuyper krijgt veel bijval op weblogs en vandaag in de brievenrubriek van De Volkskrant. Het gaat om aandacht en om geld. Altijd jammer maar vast en zeker terecht. Uitgevers denken steeds commercieler en verwaarlozen de jeugdboekenauteur. Was ik net van plan serieus werk te maken van het schrijven van een jeugdboek. Gaat de zilvervloot dus ook niet mee binnenvaren.


Maar wel een kansje om in de gouden koets te komen. Kuyper stelt voor om de Theo Thijssenprijs om te zetten in de P.C. Hooftprijs voor Jeugdliteratuur en de winnaar ervan op Prinsjesdag mee te laten rijden in de gouden koets. Waarmee Kuyper maar wil zeggen: kinderboekenschrijvers moeten hun status heroveren. Zwaaien naar de kinderen maar niet voor ze buigen. De gekte, de speelsheid, de lol en het verkeerde been moeten terug. Misschien ga ik toch die poging maar wagen.

Alles heeft met alles te maken

Wally Lamb- Vleugelslag







Eric Harris en Dylan Klebold schoten op 20 april 1999 12 studenten, een docent en zichzelf dood, vorige maand tien jaar geleden dus. Op de wikipedia staat het Columbine-drama uitgebreid beschreven, het is dan ook misschien 'de moeder aller schoolshootings', als ik dat zo oneerbiedig mag zeggen. De eerste grote en vele zouden volgen. Columbine heeft al eerder als inspiratie gediend voor kunstenaars en leverde DBC Pierre in 2003 zelfs de Bookerprize op voor de zwartgallige maar ook wat warrige roman Vernon God Little. Veel meer in druk maakte de film Elephant van regisseur Gus van 't Sant. En nu is er dan Vleugelslag van de Amerikaanse auteur Wally Lamb.

Lamb was een niet al te bekende auteur tot dat Oprah Winfrey hem met haar boekenclub omarmde en sindsdien gaan zijn boeken als warme broodjes en heeft de schrijver een sterrenstatus.

Vleugelslag is niet losjes gebaseerd op Columbine maar eerder bijna documentair: de werkelijke namen van daders en slachtoffers worden gebruikt. Lamb legt in een nawoord uit dat hij daardoor hoopt niet het lijden van de nabestaanden te hebben vergroot maar op een bescheiden manier inzicht te hebben gegeven zodat een toekomstige tragedie kan worden voorkomen. Hulde voor het nawoord trouwens, Lamb legt uit hoe de roman tot stand is gekomen, hij kwam moeilijk op gang, en hoe hij te werk is gegaan (veel onderzoek). Dat nieuwe schietpartijen door dit boek worden tegengegaan lijkt me trouwens sterk. Het boek geeft meer helderheid over de psychologie van de slachtoffers, vooral de overlevenden, dan de daders. Wat ook direct het grote verschil is met eerder genoemde uitingen waarin de focus meer bij de schutters lag. De roman is verder trouwens niet documentair maar zeer realistische fictie.

Het verhaal in het kort: Caelum Quirk en zijn vrouw Maureen geven les op de Columbine High School. Terwijl Caelum terug is in zijn geboortestreek voor de begrafenis van zijn tante, vindt de schietpartij plaats. Zijn vrouw Maureen is ooggetuige maar weet te overleven door zich op te sluiten in een kast. Daarna is niks meer hetzelfde in het leven van Maureen en Caelum. Het trauma van Maureen is enorm en heeft grote gevolgen, ze komt uiteindelijk zelf in de gevangenis. Caelum keert terug naar zijn geboortestreek waar hij ingrijpende ontdekkingen doet over zijn eigen verleden. En zo gebeurt er nog een heleboel en het is allemaal even belangrijk en noodzakelijk om deze roman tot deze roman te maken.

De titel Vleugelslag heeft te maken met de chaostheorie. U weet wel: die vlinder die met zijn vleugeltjes klappert op de Fillipijnen waardoor er een aardbeving in Italie ontstaat. Alles heeft met alles te maken wil Lamb maar zeggen. Heden, verleden en alles wat daar tussen in gebeurt. Een beetje pretentieus wellicht want de directe gebeurtenis op Columbine is de basis voor de roman, en kan niet bepaald een vleugelslagje genoemd worden. De ontwikkelingen die daardoor op gang komen zijn een directe gevolgtrekking van het schooldrama.

De chaostheorie is misschien meer van toepassing op de structuur en inhoud van de roman zelf waarin ook alles met alles te maken lijkt te hebben. Lamb doet dat met grote inventiviteit en vernuft. De verschillende verhaallijnen, perspectieven, zijpaden en gebeurtenissen komen steeds weer bij elkaar. Het is teveel om op te noemen en het zou eigenlijk moeten gaan duizelen maar dat doet het (net) niet. Wel even de kop erbij houden als het over het verleden van Caelum gaat maar uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht. De eerste helft van deze roman is virtuoos, rond pagina 100 vindt de schietpartij plaats en daarna is het honderden pagina's de adem inhouden. De posttraumatische stress is pijnlijk en invoelbaar beschreven en komt extra aan door wat er recent in Apeldoorn is gebeurd. Ook heel overtuigend zijn de passages in de vrouwengevangenis waar Maureen terecht komt. Lamb weet daar het een en ander van omdat hij schrijfcursussen aan vrouwelijke gedetineerden geeft.

Een pil van bijna 700 pagina's maar geen moment vervelend of verlangend naar het einde. Integendeel. JaapLeest sluit zich bij tante Oprah aan. Een klasseschrijver, deze Wally Lamb. Tenminste in dit boek. Als er tijd is, ook maar eens zijn vorige romans (Walvismuziek en Vergeef me) lezen. Dit boek is in ieder geval een aanrader voor de vakantie: het gaat ergens over en je wilt doorlezen, of je nou in Park Lepelenburg zit of aan het strand op de Malediven ligt.

Heb ik al eens eerder een 9 gegeven? Nee, nou bij deze dan.

Jaaps boekencijfer: 9.0

Al dan niet op de hurken

Bregje Boonstra - Wat een mooite. Hoogtij in het kinderboek in acht portretten.






Bregje Boonstra was jarenlang boekenrecensent van NRC en de Groene Amsterdammer en voor mij persoonlijk een voorbeeld. Ze weet veel en ze schrijft haar kennis en oordeel op een afgewogen manier op. Ze hoort bij de grand old ladies van de Nederlandse jeugdboekenkritiek, samen met bijvoorbeeld Joke Linders. Boonstra's magnum opus is nu verschenen, een boek met acht portretten van Nederlandse jeugdboekenauteurs die volgens haar het verschil maakten. Met de nadruk op maakten want volgens Boonstra ligt er een periode van hoogtij achter ons, in de laatste twee decennia van de vorige eeuw, en staan de opvolgers van kwalitatief hoogstaande jeugdboekenauteurs niet bepaald te dringen. In Vlaanderen nog meer dan hier bij ons en dat is een terechte constatering.

Al blijft de eeuwige discussie wat een jeugdboek tot een interessant en bijzonder jeugdboek maakt. Is dat de thematiek en de taal en vooral: hoe belangrijk is de mening van kinderen. Is de schrijver zich tijdens het schrijven bewust van het feit dat hij of zij voor kinderen schrijft en in hoeverre gaat ie dan op de hurken? Een terugkerend item is ook het al dan niet aanwezige minderwaarheidigheidscomplex. Zijn jeugdboekenschrijvers eigenlijk auteurs die het niet aandurfden om een roman voor volwassen te schrijven? Of kunnen ze het eenvoudigweg niet?
Het zijn vragen die allemaal voorbij komen in deze mooie bundel die de titel ontleent aan een verhaal van Paul Biegel. Biegel is de enige van de geportretteerden die niet meer leeft en wiens boeken niet door Querido worden uitgeven. De anderen zijn: Toon Tellegen, Joke van Leeuwen, Imme Dros, Els Pelgrom, Wim Hofman, Peter van Gestel en Guus Kuijer. De belangrijkste overeenkomsten zijn dat ze allemaal de Theo Thijssenprijs wonnen en volgens Boonstra in ieder geval een klassiek kinderboek schreven.

Boonstra schreef de portretten aan de hand van uitgebreide gesprekken met de auteurs en herlezing van het oeuvre. Daardoor is het boek direct een naslagwerk waar het over deze belangwekkende auteurs gaat. Natuurlijk is het boek incompleet en zijn het de keuzes van de auteur. Wat mij betreft hadden Sjoerd Kuyper en Ted van Lieshout ook plaats genomen in de draaimolen op de cover.

Het interessantse portret is dat van Peter van Gestel die boeiende uitspraken doet als: 'De valkuil van het kinderboek is vooral de zichtbare bedoeling. Vaak draaien auteurs een verhaal zo dat ze iets duidelijk kunnen maken. Daar ben ik niet dol op. Je moet als schrijver geen dingen willen bedoelen. De moelijkheid is ook niet zozeer wat er op het niveauv an de taal staat, maar eerder wat er wordt weggelaten.' Wat ik dan weer niet wist is dat Peter van Gestel meer dan 20 jaar voor de NCRV werkte en ongeveer met pensioen moet zijn gegaan toen ik er binnenkwam.

Het is een heerlijk boek, vol mooie illustraties, prachtig vormgegeven en behoorlijk compleet. De cover is erg leuk, herken jij alle schrijvers? Misschien wel vakliteratuur, je moet iets meer dan gemiddeld van jeugdboeken houden, maar dat doe ik, dus dat kwam goed uit!

Jaaps boekencijfer 8.2

Vermakelijke juryperikelen

De jury van de Libris Literatuurprijs wil graag meer straatrumoer in de literatuur. Nou, dat kan ze krijgen want Elsbeth Etty stelt in het NRC lekker ferm dat de Libris-jury had moeten aftreden. De jury heeft namelijk niet goed opgelet, er dingen teveel goede boeken niet mee. Dat komt vooral omdat uitgevers slordig en/of laks waren en de boeken niet (op tijd) instuurden waardoor bijvoorbeeld de roman van Christiaan Weiits (wel genomineerd voor de Gouden Uil) niet is beoordeeld. Op zich valt er wat te zeggen voor het pleidooi, want de beste boeken moeten natuurlijk meedoen. Maar Etty richt haar pijltjes op de verkeerde mensen. Er zijn spelregels en die zeggen dat uitgevers op tijd de boeken moeten aanmelden. Kan gebeuren, zegt Etty, dat een uitgever een kansrijk boek vergeet in te zenden en dus wil Etty dat de jury controleert of de uitgevers hun huiswerk wel hebben gedaan. Waanzin natuurlijk. De uitgevers sturen in en de jury beoordeelt. Zo is het en zo moet het blijven. Er worden tegenwoordig steeds meer boeken uitgegeven, ook bij kleine uitgeverijen, of via internetuitgeverijen. Wie weet wat voor pareltjes daar bij zitten. Het lijkt me niet fair de jury er op aan te spreken als ze niet al die boeken signaleert.

De jury treedt niet dus af, voorzitter Ivo Opstelten krijg je met geen duizenden Etty's aan de kant, dus zal hij morgenavond bij de gratie van NOVA bekendbrommen wie de 50.000 euro's mee mag nemen en de concurrenten zullen weer beschaafd klappen. Wie het wordt. Ik denk Mutsaers en dat hoop ik ook, ondanks dat ik het boek niet geweldig vond. Enquist gun ik het ook het wel, ondanks dat ik ook dat boek niet geweldig vond. Nog een keer Vuijsje zou een beetje teveel eer zijn en in godsnaam niet weer Grunberg.

Nog even als toetje: ook bij de Gouden Uil is er gedoe. In Belgie bestaat een schaduwjury en de voorzitter daarvan in Dirk Verhofstadt, dat is weer de broer van voormalig premier Guy Verhofstadt, die weer de voorzitter is van de AKO-literatuurprijs. Dirk is boos omdat een paar goede boeken zijn overgeslagen (Onze Oom van Grunberg en Godenslaap van Erwin Mortier)en omdat Robert Vuijsje heeft gewonnen, en dat is een leuk boek, goed geschreven en maatschappelijk relevant maar geen literaire hoogvlieger. Dat lijkt mij alleen maar een aanbeveling maar gelukkig doe ik er niet toe en doet Dirk er ook niet toe. We zijn niet meer dan de bekende stuurlui aan wal.

Best vermakelijk, die juryperikelen. Laten we het beschouwen als een voorproefje op het songfestival dat deze week losbarst.

Karikaturen in de wereld van macht en media

Roel Janssen - De stem van het volk


In 2007 won Roel Janssen de Gouden Strop voor zijn roman De Tiende Vrouw. Dat begreep ik toen niet helemaal want ik vond het geen hoogvlieger. Al was het wel spannend. Dat kan niet gezegd worden over zijn nieuwste thriller die op de achterflap de kernwoorden 'spannend, actueel en provocerend' meekrijgt. De laatste twee kloppen wel maar een thriller die nergens spannend wordt, mag als mislukt worden beschouwd.

Een golfspelende rijkeluisvrouw wordt aangereden door een paar Marokkaantjes die haar vervolgens chanteren. De rijkeluisvrouw wordt ineens ongewild het speerpunt van de campagne van een Rita Verdonk-achtige politica die via een Idols voor politici in no-time op 30+ zetels in de peilingen staat. Deze Eva Perdon (beetje jammer die naam) wordt uiteraard ondersteund door een team van vastgoedjongens en andere snelle types. Een deel daarvan blijken (te maken te hebben met) de golfvrienden van de rijkeluisvrouw die trouwens gaat scheiden van haar vastgoedechtgenoot die ook weer erg betrokken is bij Eva Perdon. De nieuwe liefde van de rijkeluisvrouw staat geheel aan de andere kant, hij brengt kutmarokkaantjes via voetbal op het rechte pad en wantrouwt de populistische politiek. Het is vrij duidelijk wie er goed en fout zijn volgens Janssen en hij dwint rijkeluisvrouw uiteindelijk een keuze te maken. Janssen probeert een inkijkje te geven in de wereld van macht en media maar komt niet veel verder dan karikaturen en sjablonen. Nou bestaat die wereld daar misschien ook voor een deel uit maar dan is het de vraag of het voldoende materiaal voor een boeiende roman oplevert.

Nee dus. Janssen weet geen maat te houden en verzandt in een wirwar van lijntjes zonder dat hij een punt zet. Alles heeft met alles te maken en iedereen buitelt over elkaar heen in het boek. Een goede redacteur had Janssen met wat eenvoudige ingrepen weer op het juiste paadje kunnen brengen maar dat is helaas niet gebeurd. Daardoor is het een oninteressante roman, net iets beter dan het gepruts van iemand als Aad van den Heuvel, die zich met hetzelfde thema bezig hield, maar het houdt niet over. Goede journalist die Janssen, hij legt vaak op toegankelijke en originele wijze ingewikkelde economische kwesties uit. Dat moet hij vooral blijven doen!

Jaaps boekencijfer: 5.5

Verhelst en Vuijsje winnen Gouden Uil

Zat ik er weer eens helemaal naast. Zegt dat wat over mij of over de jury? Achteraf logisch dat Peter Verhelst (tekst) en Carll Cneut (illustraties) er met de prijs vandoor gaan. Het geheim van de keel van de nachtegaal won zo'n beetje alles al waaronder de Woutertje Pieterse prijs. Het boek is een bewerking van het sprookje van Andersen over de Chineze keizer die er maar niet in slaagt het gezang van de nachtegaal te vangen. Het zit niet helemaal in mijn interessegebied en ik ben erg geraakt door het boek van Els Beerten, dus ik hoop dat haar boek nog op de een of andere manier bekroond wordt.



Geen Christiaan Weijts en geen Pia de Jong maar dus toch Robert Vuijsje die ook op dit blog lovend besproken werd. Alleen maar nette mensen had een lauwe start in de boekhandel maar dreigt een bestseller te worden. Vuijsje gaat op voor de dubbel want ook genomineerd voor de Libris. Grappig dat achter Vuijsje een enorme negerin zat die hij innig zoende na de bekendmaking. Vast en zeker gezegend met dikke billen.

Gouden Uilen vliegen vanavond uit

Laatst las ik ergens dat uilen nooit slapen. Dan heb je wel lekker veel tijd om te lezen. Voor wie geen zin heeft in oorlogsfilms: direct na de herdenking is de uitreiking van De Gouden Uil Literatuurprijzen te volgen op de Belgische zender Canvas, direct na de dodenherdenking om 20.20 dus je hoeft je er niet schuldig over te voelen.

Nog even de genomineerden:

De Gouden Uil Literatuurprijs

Pia de Jong - Lange dagen - Prometheus
Jan Van Loy - De heining - Nieuw Amsterdam
P.F. Thomése - Nergensman – Contact
Robert Vuijsje - Alleen maar nette mensen - Nijgh & Van Ditmar
Christiaan Weijts - Via Cappello 23 - De Arbeiderspers

De Gouden Uil Jeugdliteratuurprijs

Els Beerten - Allemaal willen we de hemel - Querido
Harm de Jonge & Fiel van der Veen - Tjibbe Tjabbes’ wereldreis - Van Goor
Joke van Leeuwen - Een halve hond heel denken - Querido
Jaap Robben en Benjamin Leroy - Zullen we een bos beginnen? - De Geus
Peter Verhelst & Carll Cneut - Het geheim van de keel van de nachtegaal - De Eenhoorn

Mijn voorspelling: bij de jeugd moet het toch wel heel raar lopen als Els Beerten hem niet krijgt. Bij de volwassenen is het lastiger. Christiaan Weijts wordt getipt geloof ik. Ik was niet kapot van zijn eerste roman dus heb deze niet gelezen. Ik gun het Pia de Jong.