Alweer zeven jaar heb ik een kameraadje. Hij is autistisch en was negen toen ik hem leerde kennen en is dus nu zestien. Net zo oud als Igor, de hoofdpersoon in de nieuwe Renate Dorrestein. Het is bijna eng hoe veel vergelijkingen er zijn. Ze hebben beide een verstandelijke beperkingen, wonen bij oma omdat hun eigen moeder de zorg niet aan kon. Misschien lijkt de oma uit dit boek nog wel meer op 'mijn' oma dan de jongen. De situatie heeft enorm veel parallellen en dat is opvallend maar voelde ook bijna een beetje beklemmend. Maar het is vooral bijzonder. Omdat Dorrestein de dingen zo raak beschrijft; vooral de omgang tussen oma en kleinzoon. De bijna verstikkende liefde, de enorme zorg, de problemen met de moeder/dochter.
Voor mij vanaf de eerste bladzijde een bijzonder en nu al dierbaar boek. Niet om het verhaal zozeer, want dat zou weer helemaal niet passen bij 'mijn' autist. Veel te avontuurlijk.
Er is al veel geschreven over dit boek. De literaire recensenten zijn kritisch maar Dorrestein is niet van de hogere literatuur, geeft ze zelf ook wel min of meer aan in een interview in de NCRV-gids: "Bij mij gaat het toch altijd om het verhaal, niet hoe het is geschreven. Nou, stijl is niet iets waar ik voortdurend bij stil sta, nee." Toch is de stijl eigenlijk het sterke punt van dit boek. Ze geeft oma en Igor op een heel consequente manier hun eigen (gedachten)taal mee. Verder lezen haar boek altijd als een trein en ik ben van mening dat boeken er toch ook vooral zijn om plezier van te hebben. Dorrestein zorgt altijd weer voor een paar genoeglijke uurtjes. Ze werkt een wereld tot leven met merkwaardige maar toch levensechte personages.
Dit verhaal kwam voort uit Dorresteins vorige boek waarin een baby werd ontvoerd. Lezers wilden graag weten wat er hem was gebeurd en Renate is de beroerdste niet. Mijn verzoek om nog eens uit te pluizen welk leven Stanley eigenlijk heeft geleefd. De Surinaamse eigenaar van een toko is het enige 'normale' mens in dit boek en niet daarom maar ik ben van hem gaan houden. Of klinkt dat gek? Bijna net zoveel als van oma. En ik had stiekem gehoopt dat ze iets met elkaar kregen. Dat was literair vast een misser geweest maar ik had het zo leuk gevonden voor oma Nettie.
Jaaps boekencijfer: 7.5
1 opmerking:
Weet je zeker dat de schrijfster jouw Deetje en oma niet kent? Het lijkt sprekend, en wat vind ik het toch altijd ontroerend, de naiviteit en denkwijze van autisten. Had hem weer in een avond uit, what's new bij Dorrestein?
Een reactie posten