Vingeroefening

Simon van der Geest – Geel Gras

Het is een nachtmerrie die veel kinderen hebben. Zelf kroop ik vroeger regelmatig uit bed om aan de deur van de woonkamer te gaan luisteren of mijn ouders er nog waren. Stel je voor dat ze me zomaar in de steek lieten.

Fieke zit er niet zo mee. Ze kruipt op een ochtend uit haar tentje op een camping in Frankrijk en dan blijkt het veldje leeg. Behalve een waslijn met twee rode theedoeken. Die zijn haar ouders ook vergeten, net als Fieke zelf. Blijkbaar zijn haar ouders nogal verstrooid. Er is alleen nog een gele plek in het gras, daar waar de caravan heeft gestaan. Fieke vindt het aanvankelijk wel vervelend en probeert haar ouders op te sporen maar dan komt ze het Nederlandse jongetje Jantwan tegen, die is weggelopen van zijn bedillerige moeder. Met hem beleeft ze een paar avonturen en uiteindelijk zijn papa en mama daar dan weer.

Geel Gras is het debuut van de jonge schrijver Simon van der Geest die tot nu toe vooral toneelstukken en verhalen voor kinderen schreef. Het verhaal begint veelbelovend waar Van der Geest de wat verwarde vader van Fieke beschrijft op de dag voordat hij zijn dochter vergat mee te nemen. Geestig en raak. De rest van het boek is vooral meer van het zelfde. Er is niet echt een idee dat consistent wordt uitgevoerd. Fieke is een grappig meisje, ze doet een beetje denken aan Otje, uit de boeken van Annie M. G. Schmidt, zoals sommige scenes ook zo in haar boeken hadden kunnen staan. Twee kinderen die zich verstoppen in een taart om er zich vervolgens voor een groot publiek op een acrobatische manier uit te bevrijden. M.G-eriger kan bijna niet.

Maar Van der Geest is nog lang geen Schmidt. Hij schrijft leuke korte scenes bij elkaar maar die maken nog geen boek. Met zijn stijl is niks mis. Hij gebruikt korte zinnen en vaak geestige dialogen die krachtig overkomen. Het probleem zit in de opbouw en het verhaal. Fieke is geen sterk uitgewerkt karakter, ze overtuigt niet, ze boeit niet, ze is niet geloofwaardig. En het verhaal heeft geen noodzaak en geen angel. Een meisje dat vergeten wordt en dat er niet echt om maalt. So be it.

Ik sluit niet uit dat Simon van der Geest ons ergens in de komende jaren gaat verheugen met een kwalitatief hoogstaande jeugdroman. Of zelfs een schrijver van belang wordt. Dan kunnen we zeggen dat Geel Gras een vingeroefening was. En niet meer dan dat.

Jaaps boekencijfer: 6.5