De boeken van Carrie Slee worden niet vaak gerecenseerd, ze worden des te meer gekocht en gelezen. Slee is dan misschien ingehaald door Francine Oomen als succesvolste kinderboekenauteur van Nederland, ze is nog steeds ongekend populair en ook dit boek ligt weer (niet gebruikelijk voor kinderboeken) in grote stapels in de boekhandel. Slee's eerste boek voor 16+-ers, dat was een hele opgave zegt ze en ze heeft er dan ook een half jaar over gedaan. Het maakte me nieuwsgierig en ik heb daarom na lange tijd weer eens een Slee gelezen.
Zestien plus betekent in de ogen van Slee blijkbaar dat er veel geneukt en gezopen moet worden. Na tien bladzijden is het promillage behoorlijk hoog en is de vleselijke gemeenschap al enkele malen geconsumeerd.
Het verhaal draait om Joep en Bo die al jaren een relatie hebben totdat Joep plotseling en zonder reden de verhouding opzegt, en verdwijnt. Bo komt er achter dat hij naar Thailand is gegaan, waar hij oorspronkelijk vandaan komt en reist hem samen met Anouk achterna. Alhoewel ze eerst nog even denkt dat hij gay is geworden omdat hij zijn spullen bij een homoseksuele vriend heeft neergezet. Dus moet hij wel gay zijn. Zelfs voor de hoofdpersonen uit dit boek een nogal naieve opvatting. Slee zegt onderzoek te hebben gedaan naar het taalgebruik van jongeren dus ze zullen het wel altijd over gay hebben als ze een homo bedoelen en heel vaak het woord crazy gebruiken.
Bangkok Boy valt niet mee. Ik wist dat Slee stilistisch niet zo vaardig is maar het is echt treurig. Ik had voortdurend de neiging om zinnetjes hardop te lezen. Omdat ze zo obligaat waren, of zo simpel of naief of simpelweg stompzinnig. Slee kiest voor een wisselend perspectief waarbij Bo ongeveer tweederde van de tijd aan het woord is. Bo is wisselend boos en verdrietig en vooral haar verontwaardiging komt tot vervelens toe terug. Van Joep is een wat evenwichtiger karakter gemaakt maar ook hij blijft vlak. De plot is van dik hout zaagt men planken en alleen het einde heeft dan nog iets van ontroering en subtiliteit in zich. Het boek is grof in de betekenis van niet verfijnd en niet zorgvuldig. Van een schrijver mag verwacht worden dat er is nagedacht over de taal. Waarom staat deze zin er en wat wil hiermee zeggen? Het lijkt er niet op dat Slee zich dit soort vragen vaak heeft gesteld. Bangkok Boy is een belediging voor jongeren van boven de zestien. Laat die maar lekker Joe Speedboot gaan lezen of voor mijn part Ronald Giphart.
Jaaps boekencijfer: zwaar onvoldoende
1 opmerking:
Inderdaad, stilistisch en qua geloofwaardigheid een prul. Het boek zal wederom veelvuldig gelezen worden, het is immers Slee. Een goed en degelijk geschreven opstel is beter. Ik ben het voor de volle 100% met uw recensie/commentaar eens.
Een reactie posten