In de nieuwe van Karin Slaughter, Genesis, kruisen de paden van twee rechercheurs uit eerdere boeken elkaars paden en dat is voor de kenners en liefhebbers natuurlijk enorm interessant. Maar als Genesis je eerste Slaughter boek is dan mis je dat dus allemaal. Niet erg, want het is als zelfstandige roman prima te lezen maar toch... Dat gevoel heb ik ook een beetje bij de Paleisraad waarin families opduiken uit de tweede eerdere romans van Carter. Maar die heb ik dus niet gelezen. Ik heb heel vaak met De keizer van Ocean Park in mijn handen gestaan maar het kwam er nooit van. Op aandringen van mijn vrienden van Miekes Leesclub nu wel direct overstag gegaan en De Paleisraad aangeschaft. Maar het voelt alsof je alleen de tweede helft van een voetbalwedstrijd ziet terwijl er in de eerste helft al drie doelpunten zijn gevallen en twee rode kaarten uitgedeeld. Ik overdrijf want het is geen beletsel bij het lezen van het boek en ik hoorde pas achteraf dat hij sommige families vaker opvoert, maar ik kan gewoon niet zo goed tegen het idee dat ik al iets gemist heb.
De Paleisraad heeft een prachtige voorplaat, zie hierboven. De mysterieuze sfeer van die prent hangt door het hele boek. Er hangt iets in de lucht, zeg maar. Het leuke aan Carter is dat hij een beetje vrijelijk met de geschiedenis omgaat, daarover legt hij in een nawoord verantwoording af. Echt gebeurde hoorzittingen of benoemingen zijn een jaartje naar voren gehaald of naar achteren verschoven in het belang van het boek. Helaas gaat hij niet zo ver als Philip Roth in Het Complot tegen Amerika waarin de geschiedenis heel letterlijk een ander verloop krijgt.
De Paleisraad is zeer geschikt voor liefhebbers van de Amerikaanse politiek, veel Nixon en Hover en Vietnam. En net als in De Infiltrant van Dennis Lehane een boek waarin de rassenproblematiek van binnenuit wordt beschreven. Al verkeren we bij Carter in de hogere zwarte kringen die nog een behoorlijke invloed kunnen uitoefenen. Invloed en macht is de grondslag voor het ingewikkelde complot dat Carter in elkaar heeft gepuzzeld en door de zwarte schrijver Eddie Wesley laat ontrafelen. Het begint spannend maar gaandeweg het boek werd ik steeds minder geinteresseerd in het raadsel en de oplossingen. Een subtiele en intelligente pageturner, schrijft een Amerikaanse krant. Zo subtiel en intelligent dat het een beetje boven het petje gaat. Het is wel te volgen maar niet te begrijpen. Carter heeft het zichzelf en ons veel te ingewikkeld gemaakt waardoor de roman niet echt spannend is. Maar ik bleef wel lezen en heb ook geen negatief eindoordeel over het boek. Op het moment dat je ervoor kiest het complot wel te geloven en lekker meegaat in het verhaal blijft een behoorlijke roman over over een interessante tijd in de Amerikaanse geschiedenis waar fictie en werkelijkheid vakkundig in elkaar verweven zijn. Geen moetje dit boek en misschien heeft het te lijden onder mijn ervaring met De Infiltrant, waar het parallellen mee vertoont maar op alle fronten door wordt overklast.
Jaaps boekencijfer: 7.0
Geen opmerkingen:
Een reactie posten