Martha Heesen - Mijn broer, de nieuwe en ik

Toen mijn oudere broer ging studeren, verhuurden mijn ouders zijn kamer aan studenten van de sportopleiding. Er kwamen jongens (en later ook meisjes) in ons huis en ons gezin en dat was gek en spannend en niet altijd leuk. He ging niet altijd goed, met de opleiding, of bij ons, en dan gingen ze weer weg en kwamen er weer nieuwe. Ik heb er verschillende zien komen, de een sprak een soort Fries dat ik niet verstond, de ander had een gokverslaving, Marco had maar liefst 9 paar Nike-schoenen waar ik diep van onder de indruk was. Ze aten mee aan tafel en kregen, in de ogen van mijn broertje en ik, een voorkeursbehandeling. Zij betaalden dan wel maar wij woonden er toch al eerder. Wij wilden ook wel het grootste stuk vlees en wij waren ook niet bepaald dol op afwassen.

Het was altijd weer spannend en ook wel apart maar nooit echt heel erg leuk, zo'n indringer in huis waar rekening mee gehouden moest worden. Het verstoorde op de een of andere manier ons evenwicht, van het gezin met twee zoons.

In het nieuwe boek van Martha Heesen gaat het ook om een gezin waarvan de twee zoons geconfronteerd worden met steeds weer een nieuwe huisgenoot. Toon van 10 en zijn oudere broer is er ambivalent over:

'Je mag hier je kamerdeur niet op slot doen. Dat betekent dat er aldoor iemand kan binnenkomen. (...) Het heeft iets met de zielenpoten te maken. Ik ga dat niet allemaal uitleggen. En zielenpoten mag je bij ons helemaal niet zeggen. Dat ga ik ook niet uitleggen'.

De zielenpoten zijn pleegkinderen die soms kort en soms langer blijven en hun eigenaardigheden en gewoontes en levensverhaal meenemen. In zes hoofdstukken maken we kennis met zes nieuwe kinderen waar telkens iets mee aan de hand is. Heesen gaat niet te diep op de probleemgevallen in. De pleegkinderen zijn passanten, het zijn Toon en zijn broer Jan die er telkens maar weer aan moeten winnen. Dat doen ze met frisse tegenzin. Ze hebben hun eigen taal en manieren en rituelen om met de nieuwe situaties om te gaan. Ogenschijnlijk nukkig. Maar ga er maar aan staan: steeds weer een ander kind dat veel aandacht vraagt, vader en moeder die er helemaal voor gaan en altijd de kans dat ie morgen weer weg is.

Een boeiend thema dat eigenlijk een wat uitgebreider verhaal had verdiend. Heesen stipt een interessant thema in maar het blijft wat aan de oppervlakte. Ook omdat er nogal veel aandacht is voor broer Jan die een zwemkampioen is en veel druk ervaart. Er zit een zekere broeierigheid in het boek. De pleegkinderen hebben allemaal een geheim en de broers bevechten hun eigen plekje. Een aardig boek maar meer een aanzet voor een breder opgezette roman.

Jaaps boekencijfer: 7.1