Pieter Webeling - Veertig dagen
Pieter Webeling ken ik vooral als journalist, hij schreef onder andere samen met Frenk van der Linden veel (soms spraakmakende) interviews voor de Nieuwe Revu. Van der Linden debuteerde twee jaar geleden ook al als romanschrijver met het felrealistische De Steniging wat volgens mij op de rol staat om verfilmd te worden. Veel journalisten willen een roman schrijven: hoe herkenbaar voor de schrijver van dit blogje. Waar zou die wens eigenlijk op gebaseerd zijn? Wellicht om iets geheel authentieks te produceren in tegenstelling tot je altijd te moeten baseren op wat derden je leveren. En even weg te zijn van de waan van de dag en je langere tijd op jezelf te kunnen richten. Je eigen hersenpan en gevoelsleven uitlepelen en dan maar kijken of het creatieve produkt iets oplevert dat je met de buitenwereld wilt delen. Alhoewel journalisten misschien wel wat sneller dan andere schrijvers geneigd zijn te delen omdat ze eraan gewend zijn dat hun werk na een zekere deadline wordt gepubliceerd. Dat was misschien de makke van het boek van Van der Linden: De Steniging is rommelig en onaf. In aanzet een aardige poging om actuele thema's in een roman te verwerken maar te weinig doordacht en uitgewerkt. Het leest als een trein en ik raad je het ook zeker niet af maar ik had na afloop het gevoel dat het een beetje was blijven steken in een idee. Iets met liefde en wraak en met het multiculturele 'drama' maar met de hoofdpersonen kreeg ik niet zoveel.
Pieter Webeling ken ik vooral als journalist, hij schreef onder andere samen met Frenk van der Linden veel (soms spraakmakende) interviews voor de Nieuwe Revu. Van der Linden debuteerde twee jaar geleden ook al als romanschrijver met het felrealistische De Steniging wat volgens mij op de rol staat om verfilmd te worden. Veel journalisten willen een roman schrijven: hoe herkenbaar voor de schrijver van dit blogje. Waar zou die wens eigenlijk op gebaseerd zijn? Wellicht om iets geheel authentieks te produceren in tegenstelling tot je altijd te moeten baseren op wat derden je leveren. En even weg te zijn van de waan van de dag en je langere tijd op jezelf te kunnen richten. Je eigen hersenpan en gevoelsleven uitlepelen en dan maar kijken of het creatieve produkt iets oplevert dat je met de buitenwereld wilt delen. Alhoewel journalisten misschien wel wat sneller dan andere schrijvers geneigd zijn te delen omdat ze eraan gewend zijn dat hun werk na een zekere deadline wordt gepubliceerd. Dat was misschien de makke van het boek van Van der Linden: De Steniging is rommelig en onaf. In aanzet een aardige poging om actuele thema's in een roman te verwerken maar te weinig doordacht en uitgewerkt. Het leest als een trein en ik raad je het ook zeker niet af maar ik had na afloop het gevoel dat het een beetje was blijven steken in een idee. Iets met liefde en wraak en met het multiculturele 'drama' maar met de hoofdpersonen kreeg ik niet zoveel.
Pieter Webeling lijkt meer tijd te hebben genomen voor zijn Veertig Dagen. Hij beschrijft de karakters overtuigend, Jennifer en haar zus Grace, hun vader en overleden moeder en hun diverse partners/minnaars. Het boek gaat over de relatie tussen twee zussen en wordt beschreven vanuit Jennifer die verraden is door haar zus Grace en het contact heeft verbroken. De terminale ziekte van Grace zet het hele spel weer op de wagen en als lezer vraag je je samen met Jennifer af hoe daarmee om te gaan. Er zijn dramatische en complexe dingen voorgevallen, die net binnen de grenzen van het voorstelbare blijven, maar niet zo heftig dat er geen enkel contact meer mogelijk zou zijn. Het knappe van deze roman is dat mijn sympathie gedurende het leven heen en weer hopst van Jennifer naar Grace en terug. Ik leef met beide mee en begrijp soms de ene zus goed en dan weer de ander om tenslotte helemaal op het verkeerde been te zijn gezet. Het is op de een of andere manier een prettig boek, volgens de uitgever 'veelgelaagd' en dat zal best maar mij gaat het in eerste instantie toch altijd om het leesplezier en dat is redelijk groot.
Er zitten net iets teveel irritante dingetjes in om heel erg enthousiast te zijn. Webeling is goed met taal maar wil voor mijn gevoel soms iets te nadrukkelijk leuk en bijdehand zijn, wat niet ten goede komt van het verhaal. Het is lastig om daar voorbeelden van te geven omdat die zo buiten de context niet zo duidelijk zijn maar in het algemeen heeft Webeling de neiging om hoofdstukjes af te sluiten met een soort van grap of vondst. En het boek telt 33 hoofdstukken dus dat is best vermoeiend. Een kwestie van iets te weinig darlings gekilld - ik kan me dat heel goed voorstellen want op de een of andere manier lees je het plezier van het schrijven in dit boek. Misschien had een redacteur net even strenger moeten zijn.
Het aardige was dat ik over dit boek nog helemaal niets had gelezen, wat niet zo vaak voorkomt. Ik zag het in de boekhandel en kocht het, omdat ik nieuwsgierig ben naar journalisten die een roman schrijven, en las het meteen. Dat leest lekker, de verrassing is groot en het geeft een soort fris en onbevangen gevoel. Ik ben benieuwd naar Webelings volgende boek terwijl ik over Frenk van der Lindens roman dacht: leuk geprobeerd, niet meer doen, ieder zijn eigen vak.
Het enige dat me kon beinvloeden was de mening van Adriaan van Dis op de achterflap: "Zijn romanpersonages zijn grensoverschrijdend - en hoe!". Een nietszeggende aanbeveling natuurlijk en ik vraag me ook af hoe die tot stand komt. Is Van Dis gevraagd de roman vooraf te lezen en iets aardigs te zeggen om te kunnen citeren? Zijn er tien van dit soort mensen gevraagd en is de leukste reactie uitgekozen (misschien vonden de andere negen het een waardeloos boek?). Niet nodig, uit een recensie citereren bij de tweede druk of op een vorig boek terugkomen, is nog tot daar aan toe. Laat een debuut maar voor zichzelf spreken.
En tot slot: kan uitgeverij Cossee niet eens iets aan die rare glimmende flapjes doen. Soms pakt het goed uit, zoals bij Boven is het stil van Gerbrand Bakker maar bij dit boek vind ik het vervelend, misschien ook omdat ik de omslagfoto (de achterkant van de benen van een dame die de trap oploopt) niet zo mooi vind. Helaas lukt het me even niet om hier een foto neer te zetten.
Jaaps boekencijfer 7.5
Geen opmerkingen:
Een reactie posten