Versjes en rijmpjes over getallen. Dat lijkt het uitgangspunt van dit boek. Maar het is niet consequent volgehouden, waardoor het wat onduidelijk wordt wat de achterliggende gedachte is.
Er staan enkele behoorlijke gedichten in dit prentenboek. Maar ook een paar onnozele rijmpjes die afbreuk doen aan het geheel. Houd het bij de gedichten, lees ze hardop voor en ontdek het ritme. Toch blijf je met het gevoel zitten dat het allemaal sterk op Annie M. G. leunt en dat niveau dan uiteraard niet haalt. Van Lieshout is sterker in zijn eigen eigenzinnige dichtvormen.
Aardig grapje is de spin die in iedere tekening weer opduikt. Daarmee is het boek tegelijkertijd een zoekplaatjesboek. Hoogtepunt is het gedicht over olifanten die in bomen groeien en waarvan jam wordt gemaakt. De absurdistische toon wordt prachtig voortgezet in de tekeningen.
Het winnen van de Theo Thijssenprijs heeft deze zilveren griffel voor Ted van Lieshout een beetje doen ondersneeuwen. Geeft niet, dit is ook niet het boek waardoor Van Lieshout zal worden herinnerd. Dat is vanwege Gebr. en de prachtige persoonlijke gedichtenbundels en zijn museumboeken. Binnenkort verschijnt er een bloemlezing van zijn gedichten met ook nieuwe poezie. Daar verheug ik me op. Dit is meer een boek waarvan je denkt: tja, dit kan hij ook al. Maar hij blinkt er niet in uit zoals in zijn andere werk. Spin op sokken is nogal een rommeltje, misschien lagen er nog wat rijmpjes en had Posthuma wat tijd over. Van een coherente samenstelling en samenwerking lijkt geen sprake. Posthuma's stijl is bekend. Veel wit, veel wimpers. Er valt genoeg te zien en te beleven.
Van Lieshout en Posthuma komen binnenkort met een boekje voor de kinderboekenweek. Hopelijk is het iets evenwichtiger dan Spin op sokken dat met de zilveren griffel meer dan genoeg heeft gekregen.
Jaaps boekencijfer: 7.1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten