Brompotten

Mijn lesbische buurvrouw was halverwege Strikt, het vorige boek van Minke Douwesz en haar debuut, gestopt omdat ´die vrouwen toch wel allemachtig kunnen zeuren´. Klopt, en daarom zijn ze leuk. Relationeel gezever is boeiend als het goed is neergeschreven. En dat doet Douwesz. Een roman van een kleine 600 pagina´s waarin vooral wordt gemopperd, geneuzeld en gezeurd en die toch tot de laatste pagina blijft boeien. Ga er maar aan staan. In de recensies is dit boek terecht vergeleken met het werk van Voskuil want net als in Het Bureau wordt ook hier wordt de kleinburgerlijkheid in alle toonaarden blootgelegd.

Gynaecologe Edith heeft een relatie met Norma, ze zijn op een boerderij buitenaf gaan wonen. Edith werkt hard en is ondertussen nog aan het promoveren op het verband tussen anorexia en seksualiteit, Norma heeft vooral migraine, is boos en chagrijnig en maakt zich druk om de wereld en vooral het leed dat dieren wordt aangedaan. Op een dag komt Edith tot de conclusie dat de relatie verloren is en ze maakt het uit. Maar dan begint het gelazer. Norma gaat niet weg. Ze verschanst zich in de boerderij en wordt steeds bozer. Logisch ook wel als je relatie na een flink aantal jaren nogal plotseling wordt verbroken en Edith niet bepaald heel erg toeschietelijk is in de uitleg. Dat is meteen een van de minder sterke punten van deze roman. De focus ligt bij Edith, en de sympathie van de auteur lijkt ook bij haar te liggen. Norma is de kwade pier en ze schittert in die rol. Maar wordt Edith daarmee niet iets teveel het slachtoffer terwijl ze net zo goed verantwoordelijk is voor de situatie?

De roman beschrijft de weken waarin Norma maar niet weggaat en Edith steeds hopelozer wordt. Ondertussen wordt Pim Fortuin nog even vermoord en vliegt de kippenschuur van de overburen in brand, waarbij het buurmeisje gewond raakt als ze Lodewijk, het hondje van Edith probeert te redden.

Het boek leest als een trein omdat het zo tot op het bot gaat en bijna pijn doet. Voor mensen die langer dan een paar jaar een vaste relatie hebben moet het boek welhaast confronterend zijn. Het roert dingen aan die vrijwel iedereen zal moeten herkennen. Met als kern de ogenschijnlijke onmogelijkheid van een duurzame vaste relatie. Daar poert Douwesz in en dat doet ze vooral door consequent op de vierkante millimeter deze relatie bloot te leggen. Het beklemt en het fascineert en het is ook nogal verslavend. Vooral waar het om de relatieperikelen gaat. De passages over de dissertatie rond anorexia vallen een beetje uit de toon en leiden alleen maar af van waar het hier om gaat. Hoe houd je een relatie in stand en als dat niet lukt, hoe maak je er dan een eind aan.

Jaaps boekencijfer 7.8