Een lijst met een dikke dertig boeken, zoveel heeft Siebelink er al geschreven. Je zal de mensen de kost moeten geven die denken dat Knielen op een bed violen zijn debuut was. Hij is ineens een echte ster en doet er toe en zo gedraagt hij zich ook wel een beetje in al die praatprogramma's. Nogal een dandy op de foto op de achterflap, goed gecoiffeerd en een hip paars chokertje. Ik belde hem twee jaar geleden voor een telefonisch interview en kreeg de wind van voren omdat ik 3 minuten te laat was en hij zijn honden nog moest uitlaten. Maakt niet uit - het gaat om zijn boeken. Meer dan dertig dus al en ze vielen nooit zo op. En nu dus wel, omdat hij een enorme hit heeft gehad (meer dan driehonderdduizend verkocht van Knielen) en ineens doet hij er dan toe. Terwijl ik me afvraag of zijn nieuwe roman Suezkade nou zoveel anders is dan al die voorgaande en wat al die Knielen-lezers, die dit boek kopen vanwege zijn naam, hiervan vinden. Want Suezkade gaat, zoals veel van zijn werk, over het onderwijs en sluit op geen enkele manier aan bij Knielen.
Dat boek heb ik altijd een beetje overschat gevonden. Dat gebeurt vaker met die boeken: ineens zijn ze een hit en moet je het gelezen hebben en zelfs mijn ouders hebben dan ineens een exemplaar naas Konsalik staan. Joe Speedboot van Wieringa was zo'n succes maar dat was dan tenminste nog een origineel en vernieuwend boek. Knielen vond ik niet geweldig geschreven en nogal clichematig maar het onderwerp slaat blijkbaar nog altijd aan in ons calvinistische landje.
Suezkade heb ik in 1 keer uitgelezen, niet in 1 adem want dat klinkt positief, maar meer in 1 keer omdat ik het wel graag uit wilde hebben. Het gaat over een jonge leraar Marc die met een gouden lepen in de mond is geboren maar tegelijkertijd een enorme tragiek in zijn leven weet, hij heeft zijn moeder nooit gekend. Hij raakt in de ban van een Marokkaanse leerlinge, zoals in Hajar en Daan van Robert Anker. Dat was een bruisend en spetterend boek waar van alles van de pagina's afspatte. Dit is weer zo'n zuchtend en steunend verhaal dat wel intrigeert maar niet echt boeit, als je begrijpt wat ik bedoel. Het is vooral een intellectuele liefde, niet sensueel maar bedacht en gecomponeerd.
Het leukst is misschien nog wel de prachtige foto van een kat op kussentje op stoel op de voorkant, die veel weg heeft van onze Koen, de Maine Coone. Bij Marc komt een kat zonder ogen aanlopen, met twee gaten in zijn kop. Die durfden ze blijkbaar niet op de voorkant te zetten want dat zou maar onsmakelijk staan zo in de boekhandel.
Wat ik van het boek vond: die Marc is een aparte, kreeg een beetje haat-liefde met hem en dat Marokkaanse meisje Najoua is een en al probleem en gedoe en het hele boek blijft het maar wat om elkaar heen smachten. De schoolpassages zijn een stuk interessanter: het gekonkel in de lerarenkamer, de romances onderling, de competitie en de valserigheid, de machtsspelletjes en het (on)vermogen om les te geven. Ook de vriendschap van Marc met Wim, een enfant terrible binnen het lerarenkorps, is geloofwaardig neergezet. Suezkade leest vlot, het is geen strontvervelend boek maar wel weer zo'n boek waarvan ik denk de diepere lagen niet helemaal te bevatten en daar eigenlijk ook geen moeite voor wil doen.
Zelden heb ik tijdens het lezen van een boek zo vaak weer even naar de voorkant op de foto gekeken, misschien was de voorkant wel genoeg geweest.
Jaaps boekencijfer: 6.7
1 opmerking:
Ik zeg: Jaap moet Mieke worden...
Een reactie posten