Toch opvallend dat een literatuurprijs meestal weer goed is voor een hoger verkoopcijfer. Meijsing ligt weer prominent op de boekentafels en staat hoog (nummer 10 deze week) in de bestsellerlijstjes. Altijd lastig om een boek nog helemaal onbevangen te lezen als er al zoveel over gezegd en geschreven is en in dit geval dan vooral in positieve zin. Ik pretendeer niet het beter te weten dan de AKO-jury (al had mijn lijstje met genomineerden er heel anders uitgezien) maar ik ben iets minder enthousiast. Misschien dat Meijsing de prijs ook een beetje voor haar hele oeuvre heeft gekregen en niet alleen voor dit boek. In ieder geval verdient ze het wat mij betreft meer dan Leon de Winter, de andere genomineerde die ik las.
Het meest opvallende aan dit boek is natuurlijk dat het autobiografisch is en dat het om een love-story gaat die publiekelijk bekend was. Meijsing heeft jarenlang een relatie met journaliste Xandra Schutte die het ineens met de mannelijke publicist H.J. Schoo doet (inmiddels overleden) wat zo'n beetje iedereen weet behalve de schrijfster. In die tragedie ligt de basis voor het boek.
Hoofdpersoon Pip is dus in de steek gelaten en moppert en rouwt daar het hele boek door over. Gelukkig is daar goede vriend Jason die haar met relativering en spot weer wat aan de praat krijgt. Dan is er een auto-ongeluk en oh, groot toeval - de hoofdpersoon redt het leven van een oude liefde.
Je kan het een cirkelvertelling noemen, al weet ik niet of dat een literaire term is. Voor columns gaat het wel op, heb ik net in een cursus geleerd. De roman begint en eindigt met deze jeugdliefde. Een lerares met een verhaal. Die ontmoeting en haar indrukwekkende relaas onthoud ik van deze roman. Dat gaat echt over de liefde. Het gemopper en geklaag over andere vrouwen waar ze ooit verkering mee had, raakt me nauwelijks. Misschien door de stijl en taal van Meijsing. Al die ex-vriendinnen komen maar niet tot leven. Het draait dan ook allemaal om Meijsing zelf, om Pip. Natuurlijk is Pip woedend en verdrietig maar ze is vooral ook een enorme zeur en haar schaamte ervaar ik dan weer niet zo sterk. Pip worstelt een eind in de rondte en ik aanschouw het gelaten. Al die ex-vriendinnen komen maar niet tot leven en met de hoofdpersoon weet ik het wel na tweederde van het boek. Net als ik me afvraag wat ik toch mis en wat al die critici en de jury er wel in zien, komt de oude lerares van Pip, Buri Vermeer, weer voorbij. En heb ik het boek toch niet voor niks gelezen.
De eerste liefde van Pip. Voor mij is zij de hoofdpersoon van Over de liefde. Want al dat getreur over mislukte relaties is 1 maar hier gaat het om de Eerste Liefde. Die allereerste liefde, mijn hemel, dat is geen kattenpis. Die zet de toon. Je hebt van die schilderijen waar vooral je valt vanwege iets wat niet meteen op de voorgrond staat. Een bepaalde kleur of een figuurtje op de achtergrond. Zonder dat zou het niks zijn. In de ontmoeting tussen Pip en Buri gaat de roman echt zinderen. Meijsing heeft ineens veel minder woorden nodig om echte emoties neer te zetten. Juist omdat er tussen die woorden een heel leven valt te ontwaren.
Dat haal ik er dan weer uit want in de meeste recensies ligt de nadruk op heel andere zaken. Maakt niet uit. Het gaat tenslotte allemaal over de liefde!
Jaaps boekencijfer: 7.0
Geen opmerkingen:
Een reactie posten